Per Nico Huurman
Ze liepen langzaam. De langste was een statige elegante man met een grijze baard en licht rode wangen; De ander, dun, ongeschoren, zag eruit alsof hij pas ziek was geweest. Ze werden opgenomen in het gesprek en de langste zweeg van tijd tot tijd en streelde zijn baard alsof hij zijn volgende woorden zorgvuldig wilde meten.
-Er is niet genoeg tijd om alles te doen in het leven. Lachen en huilen, vermaak en verdriet... meteen vanaf de geboorte moet je je voorbereiden op de dood. Het gehuil van baby's laat duidelijk zien dat zij dit voelen.
-Wat voelen ze?
-Ze ruiken de verspreide geur van de dood... Beetje bij beetje raak je eraan gewend...
Subscriure's a:
Comentaris del missatge (Atom)
Entrades
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada