Per Jean-Marc Leclercq
Que caminavam a plasèr. Lo mei grand èra un òme solemne, vestit de plan, dab la barba grisa e las gautas drin arrojas, l'aute, magre, pas rasat, que semblava tot escàs sortit d'ua malautia. Qu'èran empensats hens la lora pròsa e lo mei grand que s'estancava a còps entà's passar la man a la barba com se's volèva pesar los mots.
– Hens la vita n'i a pas temps entà tot. S'arríser e plorar, divertí's e s'avejar ... au moment de nèisher que't cau dejà aprestí's de morir. Las envejas de plorar deus nenòts que son pr'amor qu'ac sentisson.
– De qué sentisson ?
– L'aulor espandida de la mòrt ... Mei tard òm s'i acostuma ...
Subscriure's a:
Comentaris del missatge (Atom)
Entrades
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada