Per Ferriol
Ili marŝis malrapide. Tiu plej alta estis solena viro, eleganta, kies barbo estis griza kaj vangoj ruĝetaj; tiu alia, maldika, nerazita, kies aspekto kvazaŭ ĵus resaniĝanta. Ili estis absorbiĝintaj en la konversacio kaj tiu plej alta haltis de tempo al tempo kaj karesis sian barbon kvazaŭ se li volus bone mezuri la dirotajn vortojn,
-Oni ne havas tempon por ĉion fari en la vivo. Ridi kaj plori, amuziĝi kaj malamuziĝi... ĵus naskiĝinte oni devas ekpretiĝi por mortiĝo. Ĉar la ploremo de la beboj klare montras ke tion ili sentas.
-Kion ili sentas?
-La disa flaro de la morto... Iom pli poste oni alkutimiĝas al ĝi...
Subscriure's a:
Comentaris del missatge (Atom)
Entrades
1 comentari:
Confesso que sento una atracció especial per l'esperanto i tot el que representa.
Em fa molt content de veure aquí la teva aportació que, a més, ha servit per obrir nous camins a l'experiència de Transformacions.
Felicitats, Farriol, i un agraïment sincer per la teva col·laboració.
Publica un comentari a l'entrada